To piękny instrument.
Ale na pewno każdy z nas chciałby wiedzieć jak powstał flet poprzecznym
Flet jest jednym z najstarszych instrumentów dętych drewnianych. Znany był już ludom epoki starożytnej, stanowiąc ważny element ich kultury muzycznej. W ciągu wieków flet przechodził różne fazy rozwoju swej budowy. Początkowo posiadał postać prymitywnej rury z otworem ustnikowym na końcu lub w środku, później składał się z szeregu rur połączonych ze sobą (tzw. fletnia Pana). Inny doskonalszy system fletu to pojedyncza rura z licznymi otworami, które zamyka się i otwiera palcami, a tym samym skraca się lub wydłuża drgający słup powietrza, stanowiący źródło zróżnicowanych dźwięków.
W późniejszym okresie średniowiecza znane są w Europie dwa rodzaje fletów: podłużny, z dzióbkowym ustnikiem, zbudowany na wzór fujarek, oraz poprzeczny, bez ustnika, trzymany w położeniu prawie poziomym. Z tych dwóch rodzajów pierwszy typ instrumentu cieszy się zrazu większą popularnością i nosi nazwę fletu. Dopiero w XVII w. flet poprzeczny dochodzi do większego znaczenia, a obecnie jest jedynym rodzajem fletu używanym w orkiestrze. Zanim jednak osiągnął dzisiejsza doskonałość brzmienia, ulegał licznym przemianom, stopniowo kształtującym jego współczesną strukturę.
Na przełomie XVI i XVII wieku Michael Praetorius, niemiecki kapelmistrz i teoretyk muzyki, powiększył odległość między otworem dla zadęcia, a otworami zakrywanymi przez palce, a Francuzi zastosowali trójdzielną budowę fletu wprowadzając tzw. stopę o beczułkowatym zakończeniu. W XVIII wieku dodawano coraz to więcej klap: m.in. w 1722 znany niemiecki flecista, kompozytor (skomponował ok. 300 koncertów fletowych i wiele
innych utworów na flet) i pisarz (autor pierwszej niemieckiej szkoły gry na flecie, Berlin 1752) Johann Joachim Quantz dodaje drugą klapę do fletu, a mianowicie klapę Cis; w 1726 dodano do stopy klapę Es; w 1760 trzech londyńczyków: Florio, Gedney, i Potter dodaje klapy Gis, B i F, a w 1774 usuwają klapę Cis; w 1782 J.H. Ribock dodaje zamkniętą klapę C. Około 1780 roku cztero i sześcioklapowy flet pojawia się w muzyce symfonicznej Mozarta i Haydna. W tym samym czasie pojawia się ośmioklapowy model fletu Meyera.
innych utworów na flet) i pisarz (autor pierwszej niemieckiej szkoły gry na flecie, Berlin 1752) Johann Joachim Quantz dodaje drugą klapę do fletu, a mianowicie klapę Cis; w 1726 dodano do stopy klapę Es; w 1760 trzech londyńczyków: Florio, Gedney, i Potter dodaje klapy Gis, B i F, a w 1774 usuwają klapę Cis; w 1782 J.H. Ribock dodaje zamkniętą klapę C. Około 1780 roku cztero i sześcioklapowy flet pojawia się w muzyce symfonicznej Mozarta i Haydna. W tym samym czasie pojawia się ośmioklapowy model fletu Meyera.
Na początek XIX wieku przypadają kolejne udoskonalenia w budowie fletu: dodano dźwignię B, w latach 1806-1844 Claude Laurent wykonał 3, 4, i 7-klapowe szklane flety, w 1808 roku Frederick Nolan wynalazł otwarte klapy i połączył klapy razem ze sobą, w 1810 r. George Miller w Londynie zaczął produkować metalowe flety, w 1812 Tebaldo Monzani nałożył ustnik na otwór zadęciowy, w 1822 Nicholsonowie (ojciec i syn) uporządkowali klapy, a w 1827 roku Rudall i Rose zaczęli produkować 8-klapowe flety, które stały się bardzo popularne. Około 1830 roku Beethoven używa fletu w swoich symfoniach.
Prawdziwej rewolucji w budowie fletu dokonał Theobald Boehm (1794-1881). Urodził się on w Monachium, był znanym niemieckim flecistą. Od 1810 pracował nad swoim modelem fletu, który ostatecznie zaprezentował w 1831 roku na zjazdach w Paryżu i Londynie. Zastąpił w nim zakrywanie otworów palcami wynajdując mechanizm dźwigni i klap znacznie ułatwiający grę na tym instrumencie i zwiększający jego możliwości techniczne. Odrzucił też m.in. nadmiar klap dodawanych z boku, utrudniających technikę gry, flet swojego pomysłu oparł ściśle na zasadach akustyki, a przyjętą zrazu budowę stożkową zmienił na cylindryczną. System Boehma przeniesiony został następnie na pozostałe instrumenty dęte drewniane. Flet Boehma w porównaniu z dawnymi typami zyskał ogromnie na czystości i miękkości brzmienia dźwięków, dawał możliwości wydobycia prawie wszystkich trylów, a skalą swoją obejmował oktawę czterokreślną. Te zalety zapewniły mu powszechny udział w nowoczesnej orkiestrze, a kompozytorów skłoniły do pisania bogatszych, skomplikowanych technicznie partii fletowych. Nowy instrument dzięki swej dogodnej konstrukcji zyskał zwolenników na całym świecie.
W 1838 - Auguste Buffet, paryski wykonawca insrumentów, dodał jeszcze trylową klapę Dis i klapę Gis. Od 1839 roku w Londynie Ward zaczął manufakturowo produkować flety Boehma, a od 1841 roku dołączyli także z takową produkcją Rudall i Rose. Po wielu eksperymentach ustalono, że najlepszym metalem do produkcji fletów jest srebro.
Współcześnie przeprowadzono korektę klap: Cis (w 1948 Alexander Murray), oraz Gis, a także zmieniono korek w główce fletu, aby ustabilizować dźwięki. Pojawiły się flety masowo produkowane przez Japończyków i Amerykanów, które zdominowały światowy rynek. Obecnie na rynku znajduje się wiele firm produkujących flety takich jak: Altus, Sankyo, Miyazawa, Muramatsu, Yamaha, Trevor James, Pearl, Gemeinhardt, Amati, Armstrong, Powell i wiele, wiele innych.
Serdecznie Zapraszam do Szkoły Muzycznej I stopnia w Czasławiu w której uczęszcza wiele osób z naszej szkoły np ja Andzia Zuza Wojtek Robert Tobiasz...
Może ty też :)
